اشعار

در دل آزادگـان بـاشد ولای عـسـکـری           جان هر آزاده ای گـردد فـدای عسکری

می ستـیـزد با ستمکاران و با بیگـانگـان           آن که می باشد به عـالم آشنای عسکری

ای که دست خود زنی بر دامن پُر مهر او           سعی کن تا پا گذاری جای پای عسکری

بـارالها قـسمت و روزی ما کن از کرم           مرقد وصحن وسرای با صفای عسکری

بهر حفظ دین و قرآن شد شهید زهر کین           عالمی انـدوهگـیـن باشد برای عسکری

آسمان گرید زداغ جانگـدازش ای دریغ           سرزمین سـامرا شد کـربـلای عسکری

مادرش زهرای اطهر سوگواری می کند           هر کجا بر پا بود سوز و عزای عسکری

تسلیت گوید به نزد مهدی صاحب زمان           (حافظی)از ماتم محنت  فزای عسکری

رسانـده زهـر جـفـا تا به چرخ آه مرا            گرفته است ز کـف مـعـتـمد رفـاه مرا

به زندگانی من نیز زهـر خـاتـمـه داد            به دست و پیکر لرزان ببین گواه مرا

رسـیـده بـر لـب بـام آفـتـاب زنـدگـیـم            بخوان غلام من از پشت پرده ماه مرا

بـیـا امـیـد دلـم مـهــدیـم دگـر مـگــذار            تو بیش از این به رهت منتظر نگاه مرا

بیا و آب بنـوشان تو بر پـدر دم مرگ            که نیست تاب و توان جسم همچو کاه مرا

تو در برم بنشین تا مگـر که بـنـشانی            ز اشـک دم به دم خـود شـرار آه مرا

به غربت تو و مظلـومی تو می سوزم            چـو گـیـرد آتـش بـیـداد جـایـگـاه مـرا

پدری در دم مرگ است و به بالین پسرش           پسری اشک فشان است به حال پدرش

پـدری جـام شهادت به لـبـش بوسه زده           پسری سوخته از داغ مصیبت جگـرش

پسری را که بود نبض دو عالم در دست           شـاهـد داغ پـدر آه و دل و چـشـم تـرش

حسن العسکری از زهر جـفا می سوزد           حجةابن الحسن از غم شده گریان به برش

چار ساله پسری مانـده و صد ها دشمن           که خـداوند نگه دارد و از هر خـطرش

دشمن افـکـنـده ز پا نخل امامت را باز           کند انـدیـشـه به نـابـودی یکـتـا ثـمـرش

خانه ای را که عدو دست به غارت زده است           آتـش ظلـم بر افـروخـتـه از بام و درش

آه از آن روز که شد غیبت مهدی آغاز           غـیبـتی را که بود خـون شهیدان اثرش

آنکه امروز جهان زنده و قائم از اوست           بـار الـهـا کـه مـؤیّـد نـفـتـد از نـظـرش

ای دل بیا ز خویش برون تا سفر كنیم            از كوچه های سـامـره با هـم گـذركنیم

گاه عزای عسكری و موسم غـم است            برخـیز تا به ناله جهان را خـبـر كنیم

مـهـدی به بـزم سوك پـدر سر زند بیا            شاید كه یك نفـس رخ او را نظر كنیم

هـمـراه بلبلی كه به گـلزار سامراست            بر عمر كمتر از گـل او دیـده تـر كـنیم

خــیـزیـد تـا بـیـاد دل پــاره پــاره اش            ناله زنیم و گریه ز سـوز جگـر كـنیم

زهـرا نـشسـته در غـم فـرزند خود بیا            تا گریه گه به مادر و گه بر پسر كنیم

زین داغ جـانـگـداز «وفائی» روا بود            شب را چو شمع سوخته با گریه سر كنیم

از روضه های ماه صفر تا جدا شدی            با روضه های زهـر کـمی آشنـا شدی

این ها برای کـشتن تو نقشه می کـشند            از لحظه ای که وارد این سامرا شدی

اهـل مــدیــنـه ای چــقَــدَر راه آمــدی            امـا اسـیـر «مـعـتـمـد» بـی حـیـا شـدی

کم حرص این جماعت گمراه را بخور            تو برکـتـی که شامل هـمسایه ها شدی

آقا عجیب لـرزه به دستت فـتاده است            حالا شبیه فـاطمه مـشـگـل گـشا شدی

با تـشـنـگـیِّ لـحـظـۀ آخـر بدون شک            بـا پــای دل روانــۀ کــربـبــلا شــدی

رفتی غروب روز دهم٬ سال شصت و یک            گـریـه کن تـمامی آن صحـنه ها شدی

گـفتی منـم شبیه خودت تشنه ام حسین            هـمـسایـۀ غـریـبـی خـون خــدا شـدی

ز عرش، فاطمه تا که، دمِ حسن جان داد          دوباره اشک من آمد کمی به من جان داد

بـرای غــربـت آقــای ســـامـــرا بــایــد          هـزار دفـعـه شکـست و مرتـباً جـان داد

میان حـجـره جـوانـی ز درد می لـرزیـد          جـوان موی سپـیـدِ غـم و محـن جان داد

دوباره یک حسن از داغ کوچه ها دق کرد          جوانی اش همه شد صرف سوختن جان داد

ز بس که آه کشید و به روضه دم بگرفت          که "جای فاطمه من را بیا بزن" جان داد

امــام پــاره گـریـبـان روضـه ها پـر زد          امـام گـریـه کـن شـاه بـی کـفـن جان داد

دوبـاره با لب تـشنه ز کـربـلا می خواند          شبـیه جـدّ خودش دور از وطن جان داد

دوباره حجرۀ او گوشه ای شد از گودال          حسین شد، وسط دست و پا زدن جان داد

دسـت زمـانـه بـار دگـر اشـتـبـاه كـرد            زهـری، بـهـار زنـدگی ام را تباه كرد

در تار و پود پیكر من رخنه كرده بود            تا مغز استخوان، همه جا طی راه كرد

آتـش كــشــیــد بــاغ امـــیــد دل مــرا            با خنده، شعله های خودش را نگاه كرد

مثل كـسوف روز دهم، سوز تشنـگـی            خـورشید پُـر تـلألـو رویـم، سیاه كرد

حـال و هـوای مـلـتـهـب حـجــرۀ مـرا            هـمرنـگ سرخی شفـق قـتـلـگـاه كرد

ز چـشـم پُر گهـر من خـدا خـبر دارد            ز جـان پـر شـرر من خـدا خـبر دارد

که بود معتمد و ظلم او چگونه شکست            ز کـیـنه بـال و پـر من خـدا خبر دارد

ز هم زمانی با سه خلیفه در شش سال            چـه آمـده به سـر من خـدا خـبـر دارد

ز سوز زهرِ شرر زا چگونه می گذرد            ز شـام تـا سـحـر من خـدا خـبـر دارد

شـرار زهـر ستم هم چو شمع آبم کرد            ز سـوزش جـگـر من خـدا خـبر دارد

میان این همه دشمن چه ها کند مهدی؟            ز غـربت پـسـر مـن خـدا خـبـر دارد

ز بـعـد من بـرسـد غـیـبت خـدائـی او            ز صبر منـتـظَـر من خـدا خـبـر دارد

شب تاریک هوای سحرش را میخواست          شهر انگار خسوف قمرش را میخواست

گـوشـۀ حـجره کسی چـشم به راه افتاده          حـسـن دوم زهـرا پسرش را میخواست

حضرت عسگری از درد به خود می پیچد          زهـر از سینۀ آقا جگرش را میخواست

آسـمـانـی ست امـامـی که زمـین افـتـاده          آسمان جلوه ای از بال و پرش را میخواست

شعلۀ زهر که بد جور زمین گیرش کرد          به خدا که نفس مختصرش را میخواست

لحظـۀ آخر خود روضۀ عاشورا خواند          منبر خاک غـم چشم ترش را میخواست

تـه گـودال کـسـی روی زمـیـن افــتـاده          خنجر شمر گمانم که سرش را میخواست

دخـتـری دیـد که بالای سـرش نـامردی          آمـده بود و نگـیـن پـدرش را میخواست

خون میچکد ز دیدۀ در خون شناورم            در بُهت چـشـم های گـهـربـار مـادرم

سوز عطش به ریشۀ من تیشه می زند            خـشـکـیـده شاخـه های بلـند صنوبـرم

در انتهـای مـغـرب رنگ کـبود رفت            خـورشـیـد پُـر فـروغ جـمـال مـنـوّرم

از هُرم زهر و معجزۀ لخته های خون            یـاقـوت سـرخ گـشـتـه لـبـان مطهـرم

تا مغز استخوان شررِ زهر رخنه کرد            تـفـتـیـده کوره ای شده گـرمای بسترم

بـا هـر نـفـس تـمـام تنـم تـیـر می کشد            چـشـم انتظار قـطـع نـفـس های آخـرم

در لـحـظـه های آخـر عـمـرم هـوائـیم            افـتاده شور کرب و بـلا باز در سرم

این آرزوی لحظۀ جان دادن من است            با ذکر یا حـسیـن رود جان ز پیکـرم

رسانده زهـر جـفـا تا به چرخ آه مرا            گـرفـتـه است ز کف معتمد رفاه مرا

به زندگانی من نیز زهـر خـاتـمه داد            به دست و پیکر لرزان ببین گواه مرا

رسـیـده بـر لب بـام آفـتـاب زنـدگـیـم            بخوان غلام من از پشت پرده ماه مرا

بـیـا امـیـد دلـم مـهـدیـم دگـر مـگـذار            تو بیش از این به رهت منتظر نگاه مرا

بیا و آب بنوشان تو بر پدر دم مرگ            که نیست تاب و توان جسم همچو کاه مرا

تو در برم بنـشین تا مگر که بنـشانی            ز اشـک دم به دم خود شـرار آه مرا

به غربت تو و مظلومی تو می سوزم            چـو گـیـرد آتـش بـیـداد جـایـگـاه مرا

سوخـت از زهر ز پا تا به سرم           آب گــردیـده خـــدایـــا جــگــرم

پسرم مهـدی موعـود کجـاسـت؟           تا بـبـیـنـد که چـه آمـد بـه ســرم

دشـمـنـانـم هــمـه شـادنــد ولـــی           گرد غـم ریخـت به روی پـسـرم

پـســرم گـریـد و گـویـد هـمـه دم           پــــدرم ای پـــــدرم ای پـــــدرم

یــاد تـنــهــایـی مـهــدی هــر دم           می رود خون ز دو چشمـان ترم

طــوطــی بـــاغ جــنــانـــم امـــا           ریخت یا رب به جهان بال و پرم

از پس مـاه صفــر زهــر جـفـــا           کـــرد با خـتـم رسـل هـمـسـفـرم

پـیـکـرم شمــع صفـت آب شــده           قـاصـد مــرگ نـشـستـه بـه بـرم

آب آریـــــد بـــــرایـــم یـــــاران           که به دل سخـت فــتــاده شـررم

ای خـدا یـاد لـب خشـک حسیـن           ســوزد از زهــر جـفـا بیـشـتـرم

آن حسینی که سرش هست هنوز           بـه سـر نیــزه عـیـان در نظــرم

آن حـسینی که به قـاتل می گـفت           آب ده آب کـه ســوزد جــگـــرم

مـن بـــه ایـام جـوانـی ( مـیـثــم)           بـه گـلـسـتـان جـنــان رهـسـپـرم

قلبی که به دست غصه ها زنجیر است            مانـنـد هــوای سـامـرا دلـگـیر است

آقــای جــوان شـهــر غــم هـا دیـگـر            از شـدّت ظـلم این زمانه پـیـر است

زخـمی شـده از زهـر، گـلـوی مـولا            زهـری که به بُرّندگی شمـشیر است

یـک مــادر قــد خـمــیـده از راه آمـد            بالای سـرش نشست...اما دیـر است

انـگـار که زخـم چـهـره را می بـیـنـد            چشمان ترش محو همان تصویر است

یک کـربـبـلا عـطـش بـرایش مـانـده            نـوشـیدن آب هـم که بی تاثـیـر است

نـیـمه شب سـامـرا و دوری...انگـار            این غصه به آه هرشب من چیره ست

ما را به دعـای خیر خود مهـمان کن            آقـا نـفـس حـق شـمـا اکـسـیـر اسـت

تنهـا نه اینکه بر تن تو جـامۀ عـزاست           حتی سیـاه پوش غمت سُـرّ من رئاست

غم، واژه ای که بیشتر از هر کس دگر           با چـشم هـای دائـم الأشـک تو آشنـاست

تنهـا، غریب، گـوشـۀ سـرداب خـانه ات           بر گونه هایت اشک عزای پدر رهاست

ایـن روزهـا اگـر کـه نـداریـد زائــری           ما را به سامرا ببر، اینجا پر از گداست

انــگــار مــاتــم تــو تــمـامـی نـدارد و           هر روز، سینۀ تو به یک داغ مبتلاست

تـو سـوگـوار خـانـۀ آتـش گـرفــتــه ای           اما شکستن تو در این داغ، بی صداست

مثل هـمـیـشه آخـر شعـرم رسید و بـاز           دستم به دامن تو و امضای کـربـلاست

وقـتی دلـم ز گـریـه سبـکـبار می شـود            سرمست عشق و تشنۀ دیـدار می شود

با شـوق ســامـرای تـو پـرواز می کـند            خـلـوت نـشـیـن گـلـشـن ایـثـار می شود

برخاک تو ز چشم فشانم سرشک غـم            اشکـی که چـلچـراغ شب تـار می شود

چشمم که بر ضریح غـریب تو می فتد            دنـیــا دوبــاره بـر سـرم آوار می شـود

آزاده آن کسی ست که دربـند عشق تو            با یک جـهـان امـیـد گـرفـتـار می شود

گرخار لب به وصف و مدیح تو وا کند            از فـیض مدحتت گل بی خـار می شود

ای عسکری لقب ز غمت هرکه اشک ریخت            آن قطره اشک گوهر شهـوار می شود

قــربــان آن دلی که ز بـیــداد دشمنـان            با شعـله های زهـر شــرر بار می شود

هر غنچه ای که بشکفد از گلشن وجود            بر عمرِ چون گـل تو عزادار می شود

روزعزای توست که مهدی است نوحه گر            روزی که صرف گریۀ بسیار می شود

ظلمی که در مـدینـه به آل رســول شد            بار دگـر به سـامـره تـکـرار می شـود

آسوده درجزاست«وفایی» هرآن کسی            اینجـا مـحـب عـتـرت اطـهـار می شود

گـدای کـوی تـو آقـاسـت یـا ابـاالحـجـة            که زیـر سـایــۀ مـولاسـت یـا اباالحجة

نـگـفـتـه، حـاجـتِ دل را بـرآوری آقـا            ز بس که لطف تو با ماست یا اباالحجة

به خـوان نـعـمت تو انـبـیاء بـنـشـسـتند            که دست جود تو غوغاست یا اباالحجة

هــزار حـاتـم طـایـی گـدای سـفـرۀ تـو            که سفـره دار تو یکـتـاست یا اباالحجة

که گفته گوشۀ تبعید فیض جاری نیست            کـرامـت تـو ز بـالاسـت یـا ابـاالحـجـة

بهارها همه دم صحـبت از گُـلت دارند            گُـل تو یـوسف زهـراسـت یا ابـاالحجة

هزار یوسف مصری غـلام یـوسف تو            دَمَت هـزار مـسـیـحاسـت یا ابـاالحجـة

خــبـر دهـنـد به اردوی ســوگـوارانت            بـسـاط نــالــه مـهـیّـاسـت یـا ابـاالحـجة

صـدای نـالـۀ مـهـدی به گـوش می آیـد            که نـور چـشـم تو تنهـاست یا اباالحجة

عـزای غـربت تو بـوی مـجـتـبی دارد            دلـت کـرانــۀ غــم هـاست یا ابـاالحجـة

مخور که زهر جفا در طعام می ریزند            کـنـار سفــره ات اعـداست یا اباالحـجة

فراق و غربت و تبعید و رنج، قوت تو شد            که غصه یـار تو مـولاست یا اباالحجة

هـنـوز یـار نـداری که یــاری تو کـنـد            که از مـزار تـو پـیـداست یا ابـاالحجـة

شکسته باد نظامی که حرمت تو شکست            مـزار تـو هـمه دل هــاست یا ابالحـجة

هـزار گـنـبـد تابـان به مـرقـدت روشن            که فرشت عرش معلّاست یا اباالحجـة

مـلائک حـرمـت با وقـار می گــویـنـد:            که کـربلای تو این جـاست یا اباالحجة

سـلام مـا به تو و سـامـرای اطـهـر تو            ســلام مـا به حــرمـخــانــۀ مـنـوّر تـو

سلام بر تو و بر حُرمتت که جبـرائیل            جـبـیـن گــذاشـتــه بـر آسـتــانـۀ در تـو

سلام ما به تو ای عسکری لقب که خدا            نهاده خیل ملک را معیـن و عسکر تو

سلام ما به شکوه و به شوکت و قدرت            که آگه ست از این قدر و جـاه داور تو

قسم به عمر کمت ای گل بهشت رسول            دوبـاره زنـده شـده یـاد عـمر مـادر تو

سـلام مـا به دل پـاره پــاره ات هـر دم            سـلام اهـل سـمـاواتـیـان به پـیــکـر تو

سلام ما به تو و آن گـلی که از داغـت            شــرر گـرفـتـه دل او کـنـار بـسـتر تو

ز بس که رعشه بجانت فتاده بود از زهر            به دست او شده سیـراب لعـل اطهر تو

صـــدای آیــۀ امــن یـجـیــب مــی آیــد             بپاس آن گــل درد آشنـا و  مضطر تو

برای روز ظهورش تو خود دعائی کن            که مستجاب شود هر دعا ز محضر تو

به روز حشر "وفائی" کجـا غمی دارد            اگـر که ثـبت شـود نـام او به دفـتـر تو

ای قــبـلـۀ حــرم، حـرمِ ســامـرای تـو           بـیت الــولای دل حــرم بـا صفـای تـو

قــرآن یـگـانـه دفـتـر مـدح و ثـنـای تو              روح مـلک کـبوتر صحن و سـرای تو

آئـیــنـۀ جــمــال خــداونــد ســرمـــدی

فـرزند پـاک چـار عـلـی، سه محـمدی

رضوان بدان جلال و شرف سائل درت              خورشید سجده برده به صحن مطهرت

روح رضاست در نفس روح پـرورت              نامت حَسن نه بلکه حَسن پای تا سرت

میـراث زهـد و نـور هـدایت ز هادیت

عـلــم امــام هـشـتــم و جــود جـوادیت

معصــوم سـیــزده ولــی الله ذوالـمـنـن              ابن الـرضای سـومـی و دومیـن حـسن

گل ریزد از بهشت به خاکت چمن چمن              شرمنده در ثنای تو از کوچـکـی سخن

دُر کـلام و لـعـل لـب گــوهــری کـجـا

وصف ابــا مـحـمـدنِ الـعـسگری کجـا

انــوار ده امــام درخــشـد ز روی تــو              یـادآور رسـول خــدا خُـلق و خـوی تو

زیـباترین دعــای ملک گـفـتـگـوی تـو              مسجـود جنّ و انس بُود خاک کوی تو

بحری که درصدف، دُرّ جان پَروَرد تویی

در دامـنـش امـام زمـان پـرورد تـویی

ویــرانـۀ مــزار تـو مسـجــود آسـمــان              قـبر تو کعبۀ دل و صحنت مطاف جان

زوّارهر شب حـرمت صاحب الـزمان              کـوری چـشـم دشـمنت ای قـبـلۀ جهـان

تنها نه سـامـره، همه عالم دیار توست

هر جـا رویم در بغل ما مــزار توست

قـبر مـطهـر تو اگــر چـه خــراب شـد              یـا بر حـریــم تو ستـم بـی حـسـاب شد

وآن دلربا ضریح؛ نهـان در تـراب شد              هرچند قـلب شیعه از این غم کباب شد

هـر روز قـبـۀ تـو فـروزنـده تـر شـود

جاه و جـلال و مرتـبه ات زنـده تر شود

ای نُـه سـپـهـر فـرش رفـیـع عـبـادتـت              ای لطف وجود و مرحمت و بذل،عادتت

اقــرار کــرده دشـمـن تو بـر سـیـادتت              یـاد آمـدم بـه فـصـل جـوانـی شـهـادتت

ای زخم دل هماره فـزون از ستاره ات

از ما سـلام بـر جـگـر پــاره پــاره ات

با آن که در محـاصره بودی تو سال ها           دیـدی ز دشمنان، غـم و رنج و ملال ها

کـردنـد بـا تـو از ره طغـیـان جـدال ها              دادی به شیعه عـزت و قـدر و جلال ها

نـور ولایتت ز دل حـبـس ای شگِـفـت

چون آفـتاب یک سـره آفـاق را گرفت

داغت به قلب شیعه شراری عـظیم شد              خـون بر دلت ز کـیـنۀ اهـل جحـیم شد

روح تو در بـهـشـت الـهــی مـقـیـم شد              با رفـتن تو حـضرت مـهـدی یتـیـم شد

یا بن الحسن از این همه بـیداد، الامان

عجّل علی ظهورک یا صاحب الزمان

ای عـدل تـو زوال سـتـم گـسـتـری بـیا              نـادیـده کـرده بر هـمه روشـنگـری بـیا

ای آخــریـن دُر؛ صـدف کـوثـری بـیـا              ای نـور دیــدۀ حــسـن عـسگــری بـیـا

تا کی فـراق روی تو آتش به جان زند

تا کی به شیعه خصم تو زخم زبان زند

ای خوانده جنّ وانس و ملک پیر و مقتدات              تو جان جان عـالـمی و جـان ما فـدات

خُـلـق عـلی و خُلـق نبی جـلـوۀ خـدات              میثم به این دو مصرع نیکو دهد ندات

یا صاحب الزمان به ظهورت شتاب کن

عالم ز دست رفت تو پا در رکاب کن

پـر پـرواز گـشـودی و مـهـیـا شـده ای            زهـر افتاده بجانت که چـنین تا شده ای؟

زندگانی تو ترکیب هـزاران داغ است            آنچه اجــداد تو گشتند تو یکجا شده ای

کـمرت خـم شده و تاب و تـوانت رفته            با همین دست به دیوار چو زهرا شده ای

سالها مثـل عـلـی خـانه نـشـینت کردند            خوب همدرد غم و غربت مولا شده ای

جگرت مثل حسن سوخته صدپاره شده            آه بـا آتـش ایـن زهــر مــداوا شــده ای

چه شده باتو که دائم بخـودت میـپـیچی            لـحـظـۀ آخـر خـود مثل مـعـما شده ای

هرچه آمد به سرت تیر به قلبت که نخورد            سنگ باران وسط هـلـهـله آیا شده ای؟

راستی پـیـرهنت را ز تـنت دزدیـدنـد؟            راسـتی از اثــر تـیـغ مـجــزا شده ای؟

زخـم شـلاق نـشـسـتـه به تن دختر تو؟             چقدر خون جگر از زخم زبان ها شده ای؟

راستی در وسط طشت سرت را بردند؟            بسوی خواهر خود گرم تماشا شده ای؟